dinsdag 7 december 2010

Visje, visje in het water..

4 december 2010..pakjesavond in de familie.
Als vrij grote familie maken we er automatisch ook een groot feest van. Zo rond een uur of vier verzamelen we bij pa en ma, om daar te blijven tot het feest is geweest. Allereerst natuurlijk koffie met speculaas en ook de pepernoten ontbreken niet. Na een uurtje, als de kleinkinderen van de basisschool of jonger gaan bibberen van zenuwen, of zelfs stuiteren gaan, is het tijd voor de 'zak van Sinterklaas'. Opa pakt uit de zak een cadeautje en leest de naam voor. Groot plezier, elk jaar weer. De verraste kreten en blije koppies zijn het weer helemaal waard. Na een broodmaaltijd zijn de 12 plussers aan de beurt. Dan wordt dit kinderfeest opeens een volwassenfeest. Volwassenen, die graag nog even kind willen zijn.
Gedicht is verplicht, suprise mag.
Bibberend en knieenknikkend zitten we te wachten tot de wasmand vol cadeaus eindelijk (door een stel sterke Sints) binnen wordt gebracht. de kinderen worden vermaand lief te gaan spelen of in elk geval stil te zijn. Iets wat natuurlijk niet altijd lukt. Maar vooruit. We zoeken eerst de cadeaus met gedichten op, dan hebben we dat gehad.
Ik had het geluk dat mijn naam vrij vooraan lag. Achteraf gezien was dat speciaal gedaan, denk ik. Vanwege de veiligheid van een schepseltje..
Een grote zwarte doos lag op mijn knieen, terwijl ik het gedicht er zenuwachtig afpulkte. Het was een goed gedicht. Ik las iets over een diertje, of in elk geval iets levends. Als ik er niet zuinig op zou zijn, kon het eventueel nog in de frituurpan, waar Sint uiteraard niet blij van zou worden.
Oke, tada, ik pak de zwarte doos. Ik had hem even op z'n kant tussen de voeten gezet. Mijn torenhoge 15 jarige neef riep dat ik de doos andersom moest draaien. Oke, dat kan he, met een doos. Dus ik zet hem op de andere korte kant. "Nee!! Over de lengte!" En daarna wordt weer met druk beklemtoond dat de doos andersom moet.
Inmiddels heb ik hem dus vier keer gedraaid en weer zo staan als toen ik hem kreeg. De meesten van mijn lieve familie lieten horen dat ze dachten aan een dier. Moederlief zat klaar om de muis, cavia, fret of het konijn te vangen.
Toen ik met mijn hand in de doos greep, heel stoer, viel iedereen stil van verbazing: die durft... Torenhoge neef kwam z'n ouwe tante even helpen en tada! We vingen een vis!! In een zakkie...En hij leeft nog, met hersenschudding waarschijnlijk, maar hij leeft!
De hilariteit was groot. En ik vond het geweldig! Later kreeg ik de bijpassende visvaas (echt waar!), het voer, het groen en de steentjes. Dus ik ging naar huis met een compleet nieuw huisdier. "Hij heet Micha", zo zei mijn torenhoge neef. Eenmaal thuis gekomen doopte ik de vis vanuit het zakje naar de echte nieuwgekregen visvaas. We noemen jou Lars, zei ik, naar de torenhoge neef.  Dus tegenwoordig zeggen we:"Goedemorgen Lars"en klinkt het opgewekt:"Mama, heeft Lars al voer gehad?"      
Ook namens Lars, allemaal de groetjes, Aline              

1 opmerking:

  1. Leuk, leuk! Nou heb je dus een vis.Laat hem niet verhongeren hè...anders bel ik de dierenbescherming! Lijkt me heel gezellig, zo'n pakjesavond. Volgens mij hebben jullie een heel goede band met elkaar!

    BeantwoordenVerwijderen

Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!

Pagina's