woensdag 20 juli 2011

Mijn Scania!!
Het was voor de kinderen ook behoorlijk schrikken: mama achter de rollator. Inmiddels heb ik trouwens mijn eerste stapjes weer gezet zonder hulpmiddel!!

Maar goed, ik houd mijn lieverdjes wel een beetje in de gaten. De meisjes, waarvan de oudste buikpijn kreeg als ze naar me keek, toen ik helemaal niets meer kon. Nu heeft ze er weer wat meer vertrouwen in dat het goed gaat komen. De andere dochter, die opeens meer dan haar best gaat doen met de dagelijkse taken.
Geert, onze jongste. Hij is heel stil als hij me ziet zitten of liggen of schuifelen. Ik weet niet goed wat er in zijn koppie om gaat. Het allerergste is wel dat ik hem niet naar bed kan brengen. Tuurlijk, ik lees voor en zing met hem, bid met hem. Net als altijd. Maar wel beneden. Want traplopen wil ik beperken tot eens per dag op en eens per dag af. Geert vindt het vreselijk. Kan niet slapen en is verdrietig. Dus maandagavond ben ik toch maar mee gegaan. Hij slaapt op zolder, dus tweemaal trap op, tweemaal af. Poeh, dat voelde ik wel. Toen hij even mee moest lopen om de krukken beneden te brengen begon hij intens verdrietig te brullen: nu kunt u me nog niet toe dekken!! Niemand anders dan mama kan dat, kennelijk. En ja, dat streelt mijn ego weer natuurlijk.
En manlief raakt zo'n beetje overwerkt van alle zooi hier in huis. Hoewel hij me zojuist toevertrouwde het huishouden een uitdaging te vinden. Nou-ou, dan is hij verder dan ik!

Anders is Rob. Hij zit er ook mee. Zowel vrijdag als zaterdag kwam eens in de twee uur dit onderwerp ter sprake:
-Mama, gaat u nu dood?
-Nee hoor, ik ken niemand die is overleden door rugpijn. Ik moet nu gewoon rustig aan doen en heel voorzichtig. Het komt echt wel weer goed.
-Dus u gaat niet dood. (Zucht!!!) Gelukkig maar!!! Anders zou ik u heel erg missen gaan, hoor!!!
Schatje! Stiekem pink ik een traantje weg. Slik...
Na een korte stilte vervolgt hij:
-Nou ja, dan kan ik natuurlijk altijd nog bij de steen op het graf gaan kijken. Daar staat dan uw naam op. Zal ik er dan ook bloemen op leggen en een kaarsje? Dat staat wel gezellig. En weet u, dan ga ik ...en dan zal ik... en dan doe ik...en dan zie ik toch uw naam! Gelukkig maar!! Hoef ik u niet te missen!!
En zo verliest hij zich helemaal in zijn enthousiasme over bloemen en kaarsjes. Voor op mijn graf...

4 opmerkingen:

  1. Wat heftig he, hoe kinderen er dan toch mee zitten!
    Ik denk dat je (net als wij) ook gevoelige kinderen hebt!!!

    En wat een geluk dat ze zich laten zien, dat ze hun bezorgdheid tonen he?!

    Heel veel sterkte! Want met je eigen lichamelijke zorg heb je er dan ook de zorg om de verwerking van de kinderen erbij he?!

    Groetjes van Christien

    BeantwoordenVerwijderen
  2. wel super lief van hem bedacht.....:-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoe is het nou Aline ( ik ben je mailadres kwijt door grondige schoonmaak inbox) Zal ik je wat boeken komen brengen? Is er al een foto ofzo gemaakt?

    BeantwoordenVerwijderen

Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!

Pagina's