Koffie

Vanmorgen met de familie wezen koffie drinken bij de V & D. Dat is traditie  voor ons: elke dinsdagmorgen in de zomervakantie. Eerst naar de kerk, die dan open huis kerk heeft. Lekker genieten van het jubelende orgel. Dan naar een tentje om wat te drinken.
Aangezien de kerk op een heuvel staat, was het voor mij niet mogelijk daar te komen. Immers, ik mag van de fysio wel fietsen, maar 'bergen' en drempels vermijden. Voor ons vanochtend dus alleen koffie.

Het fietsen ging goed. Al had ik vooraf  het idee dat dit levensgevaarlijk ging worden. Ik voelde me alsof ik de tornado in stapte. Eenmaal aangekomen bij de winkel raced ik zo snel als voor een slak mogelijk is, naar een stoel. De familie zat aan de grote stamtafel, omringt door krukken. Maar vooruit: een kruk op een kruk, heel toepasselijk! Ik zakte zachtjes aan neer en genoot van mijn heerlijke koffie, meegenomen en betaald door manlief.

Na een gezellig moment weer op huis aangegaan. Via de winkel naar buiten gelopen, want ik moest even lopen voor ik weer op mijn fietszetel zou neerzinken. Maar oei! Dat fietsen terug was nog niet zo'n feest. Ik was duizelig en moe, hondsmoe! Wat koffie drinken, of fietsen?, al met je doet na een dag of tien niets doen...

Thuis maar snel neergeploft op de bank. Liggen. Met mijn boek. Geen straf na zo'n gigantische prestatie. Ik lees namelijk het nieuwste boek van Francine Rivers 'Mijn dochters droom'. Mooi boek, vooral als je zo lekker door kan lezen...grrr.

Evengoed was het allemaal de moeite waard. Voor al het stralende gezicht van mijn dochter, die met opa en oma mee was gegaan naar de koffie. Dat was mijn droom, die werkelijkheid werd. En hare ook: Wow! Mama fietst weer. En hoe! Ze moest eens weten...