Soms zou ik wel eens willen dat je aan Rob kan zien dat hij wat heeft. Soms zou ik wel willen dat hij in een duidelijke rolstoel zat. Maar dan weet ik natuurlijk niet wat ik wens, ook dat zal heus zijn moeite geven. Maar soms..
Robs gedrag is niet altijd zoals we wensen, of, meestal niet. Het is moeilijk met hem ergens heen te gaan omdat het toch meestal uitloopt op energiekostende relletjes. Maar gelukkig kunnen we op sommige plekken nog met een gerust hart terecht.
Neem nu bijvoorbeeld de bieb. Altijd een heerlijke plek om even met z’n allen bij te komen, boeken uit te zoeken en dan thuis lekker te lezen. Maar…sinds kort zit onze bieb in een nieuw gebouw. Prachtig. Niets was onze gemeente te veel om de bieb tot een visiteplaatje van ons dorp te maken.
Je komt binnen in een grote hal, je kunt kiezen: naar boven of naar museum doorlopen. Wij gaan altijd naar boven, met de roltrap (andere optie is er niet, behalve de lift). Bovenaan kun je weer kiezen, je gaat of inleveren en uitlenen, je gaat naar de kinderafdeling of naar de volwassenafdeling (=nog een keer met een roltrap). Wij kiezen altijd eerst voor de kinderafdeling. Jeugdboeken te over.
Deze nieuwe bieb is absoluut niet autiproof. Zelfs ik, en dat zegt wat J, wordt er een beetje dol, bij de eerste aanblik. Rob is er nu niet meer zo gezellig, kan de weg niet zo vinden en vindt het zoeken dus moeilijk. Maar met dank aan z’n mama vinden we altijd wel weer wat. Als dat klaar is ga ik uitlenen, superdeluxe met de computer. Helemaal goed gaat het niet altijd en ik concentreer me vooral op hoe ik de boeken moet uitlenen, ‘stempelen’. Intussen spelen Rob en Geert op de zo mooie roltrappen.
Dan een harde stem: ‘Jongens, die roltrap is niet om mee te spelen! Ga naar jullie moeder toe’. Ik concentreer nog steeds, helaas..
“Bemoei je met je eigen joh, niet met mij, ik bepaal zelf wel wat ik doe”. Met schrik spring ik uit de concentratie, dát is Rob. Hij komt alweer met de roltrap omhoog. Ik negeer hem , ik negeer de vrouw. Ik hoop dat hij zo achter mij aankomt, weer naar beneden.
“Bemoei je met je eigen joh, niet met mij, ik bepaal zelf wel wat ik doe”. Met schrik spring ik uit de concentratie, dát is Rob. Hij komt alweer met de roltrap omhoog. Ik negeer hem , ik negeer de vrouw. Ik hoop dat hij zo achter mij aankomt, weer naar beneden.
“Mevrouw, is dat kind van u?”
Ik negeer haar weer, wetend dat ik mijn emoties niet lang de baas kan: of ik ontplof, of ik ga janken. Allebei best, maar niet hier! Want: dat kind, ja DAT kind is van mij. Eenmaal beneden blik ik kort omhoog. Ze staat er nog.
“Kom Rob”, zeg ik kort en loop weg. Was dit nu ook de laatste keer? Of..hadden ze beter speeltoestellen neer kunnen zetten in plaats van roltrappen, voor als kinderen moeten wachten. Misschien een tip voor zo’n mooie bieb? Scheelt schreeuwende juffrouw en brutale jochies.
Hoewel hij er natuurlijk niets aan kan doen…
Sja, het is echt niet zichtbaar aan Rob. Die biebmevrouw kon er niets aan doen. Als ze dit geweten had zou ze het nooit zo gezegd hebben. En ook die reactie niet gekregen hebben. Missch zijn er shirten te koop met een speciale opdruk.
BeantwoordenVerwijderenHet is vervelend. Voor jou vooral. Zweten lijkt me! Enne...de volgende keer leg je uit aan die mevrouw. Durft ze geen enkel kind meer aan te spreken. Wie is er nou wel een autist en wie niet?
Goed geschreven! Ik zuchtte er van toen het uit was. xxx
Ow, wat is dat vervelend ja.
BeantwoordenVerwijderenOoit werd mijn dochtertje ook toegesnauwd in een winkel. In de speelhoek lag een bal, en dus ging dochter ballen. Tjonge kréég ze me toch de wind van voren. Ronduit belachelijk natuurlijk, leg dan geen bal neer in de speelhoek. Maar o, ik kon wel in een doosje. Ben jaren niet meer in die winkel geweest...
Het is inderdaad vreselijk lastig dat je aan de buitenkant niet kunt zien dat de binnenkant problematisch is.
Sterkte daarmee!