Niemandsland

Zandkorreltjes schuurden mijn wang open. Ik wist niet dat die kleine rotkorreltjes zoveel pijn konden veroorzaken. Het was het beste stil te blijven liggen, maar dat kon niet want de arm op mijn rug werd nog verder omhooggeduwd. Een knie pinde mijn bovenlijf vast tegen de vloer, het enige wat ik nog kon bewegen waren mijn benen en mijn hoofd, tot een hand mijn haar greep, op mijn schedel duwde...Ik was net elf, klein voor mijn leeftijd. Mijn belager woog misschien wel honderd kilo. Hij was groot, zelfs voor een volwassene en hij mocht dit doen. Want hij was de groepsleiding.

Het boek hierboven lag al heel even te wachten op me. Om de een of andere rede durfde ik niet te beginnen..
En dat kwam vooral door bovenstaand stukje natuurlijk, wat ook op de achterkant van het boek staat vermeld. Maar, uiteindelijk al de boeken uit en ja, dan moet je wat.
Zo begon ik in dit boek. En graag beveel ik het jullie aan. Aangrijpend, pittig, boeiend en voor mij behoorlijk herkenbaar. De hoofdpersoon is Justus, een stille jongen. Hij zegt geen woord te veel. Hoewel hij erbij is als zijn moeder overlijdt, weet hij niet waardoor ze sterft. En ja, dan is papa opeens ook helemaal de weg kwijt, probeert oma nog wat met dit bijzondere kleinkind, maar komt hij uiteindelijk in een crisisopvang terecht.
Een plekje vinden 'ze' niet voor hem, waardoor hij van opvang naar opvang gaat.
Hoe kan er gespeeld, gesold worden met een kind!!
Het meest trof mij het feit dat Justus zo afhankelijk is van wie er voor hem staat. De ene of de andere groepsleidng maakt wel verschil. Gaat de ene mentor met zwangerschapsverlof, de ander bedenkt weer andere regels, vaak hele tegenstrijdige. Justus raakt mede hierdoor helemaal de weg kwijt, de duidelijkheid die hij zo nodig heeft is er niet in de wereld van de jeugdinstanties.
Herkenbaar? Ja heel veel. Gelukkig mag ik zelf nog voor onze kinderen zorgen. Je moet er niet aan denken als ze zo terecht zouden komen. Het stille, z'n eigen weg gaan, geen vragen stellen, maar wel conclusies trekken, geen ontzag voor ouderen, weglopen als er iets mis gaat, agressie (eenvoudigweg omdat er iets niet duidelijk is), gerechtigheid, zelf de controle houden over.. het zijn woorden uit het boek, die hier in ons gezin ook heel regelmatig worden gebruikt, die ik langs zie vliegen voor ik het grijpen kan. Zonder dat het genoemd is, wordt hier een jongen met autisme beschreven. (Asperger? Klassiek?). De zus van Justus noemt het hooggevoelig:"Papa is extreem gevoelig. Is het je nooit opgevallen dat hij niet goed met stress om kon gaan, dat hij de lastige dingen door mama op liet knappen?...Jij bent ook zo'n hooggevoelig iemand". 
Voor wie eens in het hoofd van een hooggevoelig iemand wil kijken is dit boek heel warm aanbevolen. Echt heel knap beschreven in de ik-vorm door Guurtje Leguijt, die met dit boek aandacht vraagt voor alle kinderen die in jeugdinstellingen zitten, maar die veel meer verdienen dan eten en drinken. Ook liefde en aandacht zijn broodnodig!
Heel veel leesplezier enne..houd zakdoeken binnen handbereik!