Bloedbessen

  De hele week is onze oudste nu al bezig met het plukken van bloedbessen. Van 's morgens 6.45 tot             's middags 15.45 uur is ze onder de pannen, of wel, onder de bessen. Zittend op een krukje schuift ze langs de stuikjes en plukt ze elke bes die ze ziet. Het trosje wel te verstaan. Dat legt ze keurig netjes in een doosje. Een vol doosje wordt in de krat gezet en dan hup, de volgende krat. De verdiensten gaan ook per krat, maar hoeveel dat is weet ze nog niet...:-) Mooi is dat. Lekker kind nog in dat opzicht. Je gaat werken, maar je weet niet voor hoeveel. Wij stimuleren dat. Je werkt goed en zorgvuldig en je hebt plezier. Dat is het belangrijkste. En dat je wat te doen hebt natuurlijk, denken wij als ouders er achter aan. Maar wat je verdient, dat is gewoon mooi meegenomen.

Moe is ze wel na een volle week. Maar het geeft haar ook veel voldoening. En morgen...uitslapen! En daarna snel op internet kijken: hoeveel is er op de rekening gestort? Geld belangrijk? Nee hoor, maar wel mooi meegenomen. Ze spaart namelijk voor een eigen, echte houte klarinet. En dat kost wat!

foto's komen van het web

Dagbesteding

 Geert trakteerde me gisteren met ontbijt op bed. We waren maar met z'n tweetjes, dus het was erg gezellig. En...hij nam voor zichzelf ook uitgebreid de tijd!

De rest van de dag bracht ik zo door:



De boeken zijn weer uit. Gelukkig ligt er al weer wat nieuws te wachten. Maar om even te acclimatiseren, lees: het boek wat ik gelezen heb te verwerken, nam ik eerst een ouwe Visie. Jorike betrapte me en zette me er op!

Ra,ra, waar is mijn hoofd? Jullie zien de achterkant, dus dit heb ik al gelezen!

Koffie

Vanmorgen met de familie wezen koffie drinken bij de V & D. Dat is traditie  voor ons: elke dinsdagmorgen in de zomervakantie. Eerst naar de kerk, die dan open huis kerk heeft. Lekker genieten van het jubelende orgel. Dan naar een tentje om wat te drinken.
Aangezien de kerk op een heuvel staat, was het voor mij niet mogelijk daar te komen. Immers, ik mag van de fysio wel fietsen, maar 'bergen' en drempels vermijden. Voor ons vanochtend dus alleen koffie.

Het fietsen ging goed. Al had ik vooraf  het idee dat dit levensgevaarlijk ging worden. Ik voelde me alsof ik de tornado in stapte. Eenmaal aangekomen bij de winkel raced ik zo snel als voor een slak mogelijk is, naar een stoel. De familie zat aan de grote stamtafel, omringt door krukken. Maar vooruit: een kruk op een kruk, heel toepasselijk! Ik zakte zachtjes aan neer en genoot van mijn heerlijke koffie, meegenomen en betaald door manlief.

Na een gezellig moment weer op huis aangegaan. Via de winkel naar buiten gelopen, want ik moest even lopen voor ik weer op mijn fietszetel zou neerzinken. Maar oei! Dat fietsen terug was nog niet zo'n feest. Ik was duizelig en moe, hondsmoe! Wat koffie drinken, of fietsen?, al met je doet na een dag of tien niets doen...

Thuis maar snel neergeploft op de bank. Liggen. Met mijn boek. Geen straf na zo'n gigantische prestatie. Ik lees namelijk het nieuwste boek van Francine Rivers 'Mijn dochters droom'. Mooi boek, vooral als je zo lekker door kan lezen...grrr.

Evengoed was het allemaal de moeite waard. Voor al het stralende gezicht van mijn dochter, die met opa en oma mee was gegaan naar de koffie. Dat was mijn droom, die werkelijkheid werd. En hare ook: Wow! Mama fietst weer. En hoe! Ze moest eens weten...

Maandag. De eerste werkdag weer van manlief, die na drie weken vakantie weer enthousiast aan de gang is gegaan. Jammer voor hem dat hij de vorige week zo actief thuis bezig was. Met de dingen die ik normaal gesproken doe...
Om mij heen is het nu heel stil. Heerlijk stil. Zo rond 1 uur is Rob opgehaald door opa. Hij mocht mee als bijrijder in de bus, om allerlei soorten verf te bezorgen. Een vakantiebaantje wat opa op zich genomen heeft nu hij vutter is. Je moet wat hè...
De ene dochter is werken, bloedbessen plukken ergens in de Betuwe. Vanochtend vroeg was ze al om zes uur (!) paraat om op tijd bij de bus te zijn, die haar, met de collega´s, naar de bloedbesakker brengen zal. En zometeen ook weer terug zal brengen, naar ik hoop. O kijk, daar komt ze!
Andere dochter is richting haar logeeradres, bij oma en opa. En Geert is spelen bij z´n neefje.
Mijn zus maakte me zojuist blij met de belofte zometeen even aan te komen om wat huishouddingetjes te verrichten. Zodat het hier ook weer wat aantoonbaarder uitziet, zo na de verjaardag. Lief hoor, dat mensen je druk om je maken. Zus gaat zo ook al eten voor ons koken. En vanmorgen kwamen vrienden al weer boodschappen brengen. Ik was net m´n bed uit toen er al over opgebeld werd.
Zelf heb ik niets gedaan vandaag. Uiteraard. Boek gelezen. En nog eens. Beetje afgewassen en afgedroogd. Boek gelezen. En nog eens... ´t Wordt haast saai, dus je mag zelf verder bedenken wat ik zo al heel de dag doe. Juist...blogje schrijven. Maarre... niet te lang zitten, want dat voelt mijn rug wel. Snel maar weer in beweging komen nu dus.
Fijne dag verder allemaal!

PS Warm aanbevolen, een give away van Jolanda! Klik hier voor haar blog.

Verjaardagsfeest

23 juli 2011

Hiep Hiep Hoera!!

Jorike 14 jaar!!

Deze ondeugd, foto genomen toen ze ongeveer anderhalf was, is vandaag 14 jaar geworden!

Fysiobezoek

Gisteren naar de fysio geweest. Het lukte me om er zelfstandig te komen. Nou ja... Manlief reed de auto op de parkeerplaats, maar ik liep zelf en zonder hulpmiddelen naar binnen! Een hele vooruitgang met een dagje eerder. De fysio constateerde dat ik helemaal scheef stond. Mijn linkerarm was verder van de romp verwijderd dan de rechterarm. Dat komt waarschijnlijk door het ontlasten van het pijnlijk deel in de rug. Maar helaas, hierdoor sloeg mijn lijf helemaal op slot, waardoor ik vorige week niets meer kon. Nu is het zaak alles weer recht en stabiel te krijgen.

De overbelasting komt waarschijnlijk door het vele fietsen met Rob. Hij voorop de duofiets, ik achter hem en maar trappen. Het is me nog steeds niet gelukt om hem het trappen te laten automatiseren.
En doordat ik al overbelaste knieen had, ben ik waarschijnlijk de kracht uit de rug gaan halen.
Maar natuurlijk is het niet dat alleen. Ook het folders vouwen zal meespelen. Elke maandag vouw ik folders in elkaar zodat Willeke die rond kan brengen. Maar de laatste tijd was het gemiddelde van 12 gestegen naar 20. Reken maar uit: van 20 folders een pakket maken, 350 keer. Dat is heel intensief voor lijf en leden, dat merkte ik al.
Al met al concludeerde hij geen hernia, maar wel een zeer zware overbelasting. De aanpak is overigens hetzelfde: veel bewegen, niet belasten en warm houden. En nu dan ook oefeningen doen.
Aan de slag dus maar, rustig aan en voorzichtig. Graag wel een beetje snel.
Want het zou wel fijn zijn als ik na de zomervakantie alles weer zelf kan...O,o  waar is de rem van mijn wil?

Nieuwe volgers, van harte welkom: Jedidja, Charline en Toetje. Veel leesplezier!!

Mijn Scania!!

Het was voor de kinderen ook behoorlijk schrikken: mama achter de rollator. Inmiddels heb ik trouwens mijn eerste stapjes weer gezet zonder hulpmiddel!!

Maar goed, ik houd mijn lieverdjes wel een beetje in de gaten. De meisjes, waarvan de oudste buikpijn kreeg als ze naar me keek, toen ik helemaal niets meer kon. Nu heeft ze er weer wat meer vertrouwen in dat het goed gaat komen. De andere dochter, die opeens meer dan haar best gaat doen met de dagelijkse taken.
Geert, onze jongste. Hij is heel stil als hij me ziet zitten of liggen of schuifelen. Ik weet niet goed wat er in zijn koppie om gaat. Het allerergste is wel dat ik hem niet naar bed kan brengen. Tuurlijk, ik lees voor en zing met hem, bid met hem. Net als altijd. Maar wel beneden. Want traplopen wil ik beperken tot eens per dag op en eens per dag af. Geert vindt het vreselijk. Kan niet slapen en is verdrietig. Dus maandagavond ben ik toch maar mee gegaan. Hij slaapt op zolder, dus tweemaal trap op, tweemaal af. Poeh, dat voelde ik wel. Toen hij even mee moest lopen om de krukken beneden te brengen begon hij intens verdrietig te brullen: nu kunt u me nog niet toe dekken!! Niemand anders dan mama kan dat, kennelijk. En ja, dat streelt mijn ego weer natuurlijk.
En manlief raakt zo'n beetje overwerkt van alle zooi hier in huis. Hoewel hij me zojuist toevertrouwde het huishouden een uitdaging te vinden. Nou-ou, dan is hij verder dan ik!

Anders is Rob. Hij zit er ook mee. Zowel vrijdag als zaterdag kwam eens in de twee uur dit onderwerp ter sprake:
-Mama, gaat u nu dood?
-Nee hoor, ik ken niemand die is overleden door rugpijn. Ik moet nu gewoon rustig aan doen en heel voorzichtig. Het komt echt wel weer goed.
-Dus u gaat niet dood. (Zucht!!!) Gelukkig maar!!! Anders zou ik u heel erg missen gaan, hoor!!!
Schatje! Stiekem pink ik een traantje weg. Slik...
Na een korte stilte vervolgt hij:
-Nou ja, dan kan ik natuurlijk altijd nog bij de steen op het graf gaan kijken. Daar staat dan uw naam op. Zal ik er dan ook bloemen op leggen en een kaarsje? Dat staat wel gezellig. En weet u, dan ga ik ...en dan zal ik... en dan doe ik...en dan zie ik toch uw naam! Gelukkig maar!! Hoef ik u niet te missen!!
En zo verliest hij zich helemaal in zijn enthousiasme over bloemen en kaarsjes. Voor op mijn graf...

Nieuwe blogger en kracht

He, he, ik zit. Met een bak koffie voor mijn neus en superschoon gewassen door mijn man... :-(, is het me weer gelukt beneden te komen. Maar gelukkig gaat het al weer beter dan zaterdag en stukken beter dan vrijdag. Maar nog steeds is het moeilijk om te doen wat gebeuren moet. Gewoon niet doen dus. Maar ja...

Het lijkt erop dat het een hernia is, al geven de artsen dat pas definitief aan als een MRI dat laat zien. En voor zo'n onderzoek moet je wel even last hebben. Maar wat het ook is, vervelend is het. Donderdag kan ik bij de fysio terecht, misschien gaat dat helpen, want nu loop ik enkel en alleen op pijnstillers. Dat is de rede dat het beter gaat. Het probleem zelf moet nog aangepakt worden. Dank zij de medicijnen kan ik nu wat rondlopen en mijn eigen kopje koffie op tillen. Maar in een enthousiaste bui een zakdoekje van de grond rapen is funest, als ook het weg schoppen van dit soort afval. Nu pas merk ik wat je allemaal met je rugspieren doet. En wat dan dus nu niet meer lukt.

Afijn, ik ben al 37 jaar gezond. Dat heb ik altijd zo makkelijk geaccepteerd. Vorige maand begon ik tijdens stille tijd, een momentje stil met God, met het bijbelboek Job. Daarin lees je dat Job heel rijk is, maar door toedoen van de duivel straatarm wordt. Ja, zelfs zijn eigen gezondheid gaat eraan en zijn vrouw geeft hem op. Maar Job zegt: de Heere heeft gegeven, de Heere heeft genomen, de Naam des Heeren zij geloofd. Dat is wat ik me nu voor houd. Hem blijven danken en eren voor alles wat ik wel kan en tegelijk weten dat ik geen recht heb op gezondheid. Waarom zou ik het goede wel willen ontvangen en het kwade niet?
Het zet me in elk geval stil bij het allerdaagse en het nietige van dit bestaan.
Tegelijk bid ik om kracht en moed om vol te houden, om beterschap en om energie voor mijn man, die nu zo'n beetje alles doet hier. In zijn vakantie!! Complimenten!!

Verder wil ik jullie op een nieuwe blog wijzen. Mijn lieve nicht van krap 14 jaar is begonnen met een blog, vanwege een opdracht op school meen ik. Hierin beschrijft ze popsongs. Bijvoorbeeld van Radio 538.  Weet je wel wat je zingt? Ze gaat het voor ons vertalen. En gezien haar schrijverstalent zal ze vast nog heel veel andere leuke dingen beschrijven. Dus bezoek haar eens en wordt volger. Wie weet: hoe meer volgers, des te hoger het cijfer van haar schoolopdracht?

Overigens is deze namaakdame niet te meten met mijn nicht zelf. Die is veel mooier en veel echter!

Ga naar: http://foutesongs.blogspot.com/

Veel leesplezier!!!

In het water...

Bijschrift toevoegen

-Au!! Een snelle en stevige pijnscheut schiet door mijn rug.

Nee he, niet nu.

De pijn in de rug was helemaal weg, maar lijkt nu weer terug te komen.

En juist nu, nu we op het punt staan in te stappen en richting Sint Maartenszee te rijden voor een korte vakantie.

Achteraf kan ik jullie vertellen dat deze leuke vakantie toch grotendeels in het water is gevallen.

Ja allicht, zul je zeggen, daarvoor ga je naar zee, toch?

Ja! En het was heerlijk dinsdagmiddag bij zee te zitten.

De kinderen genoten van het water en het strand.

En ik ook, uiteraard, ik vind zee heerlijk.

Woensdagmiddag was de zee heel anders, Wild, woest en boos  was het. Prachtig en beangstigend tegelijk.

Wat geeft zo'n zee je het gevoel heel klein te zijn, klein tegenover de Schepper van de zee. Een nietig mensje.



 

Dus water genoeg. En, net als in de rest van Nederland viel het water ook met bakken uit de hemel. Van dinsdagavond tot vrijdagochtend aan een stuk door. Maar ook dat maakte de vakantie niet minder leuk. Eh, nou vooruit, dat maakte de vakantie iets minder leuk.

De rugpijn, dat was het ergste. Dat ik bijna niet meer bij de zee kon komen woensdagmiddag (en daar vandaan ook weer terug moest lopen..). Dat ik vrijdag helemaal niet meer uit bed kon komen en met een lijdend oog rug, moest toezien hoe man en kinderen zich een breuk (!) sjouwden om alles in te pakken. Hoe ze zich uit moesten sloven om het huisje weer schoon achter te laten. En ik...ik zat op een stoel,  na een worsteling van anderhalf uur uit bed komen en aankleden. Ik hield me bezig om mijn pijn onder controle te houden en liet verder alles langs me op gaan.

Na een lange autorit stond thuis, met dank aan mijn ouders, al een rollator klaar, want lopen ging helemaal niet meer. De huisarts had de extra pijnstillers al besteld, die snel door onze dochters werden opgehaald. En daarna begon het weer: alles uitpakken, opruimen en netjes maken, terwijl ik toekijk. Vreselijk is dat. Met enige schroom denk ik dan terug aan de dagen waarop ik verlang naar een middagje bed met boek, om de boel de boel te laten. Wat ben ik ondankbaar geweest over mijn gezondheid. Want ja, nu het niet anders kan, nu verlang ik er naar heel hard te mogen werken. Te poetsen en te boenen. Maar helaas, nu zit ik op de stoel. Of wandel door de kamer met mijn de rollator. Een gezellige 40min rollator, want Willeke versierde hem met een mooie bloemenslinger. Maar toch, een rollator. Best heftig vind ik dat. Maar ik hoop dat de wandelingen door mijn huisje en de rust in combinatie met de pijnstillers het toch goed doen. Zodat ik snel weer zelfstandig kan lopen, rechtop en met een oprecht dankbaar hart!!









Vakantiefoto's!!!

Intensief trappen: benen te kort?

Dit gaat in elk geval wat makkelijker!

Bowlen: veel lawaai, donker en druk, maar wel gewonnen!!

Elk half uur kwamen de golven, keihard en dus spannend.

Buitenbad, Geert met z'n zussen. Prima oppassers!

Die daar in de groene band is Rob

Zo zag onze vakantie er dus uit. Hebben jullie nu ook een beeld bij het verhaal! :-)

Allemaal fijn weekend!

Weer terug

Zo mensen, daar ben ik dan weer. Na drie weken internet-vrij of internetarm, zal ik nu de draad maar weer eens op gaan pakken. De eerste week weg, nou daar wisten jullie van he, dat had ik verteld. De tweede week stond in het teken van de laatste dingen voor de zomervakantie: hectisch en druk dus. En omdat ik ook een behoorlijk zere rug had kon ik niet lang zitten. Nou, dan valt zo'n stoel voor de pc direct af.
Zowel de knieen als de rug waren overbelast, waardoor de derde week, een weekje weg, ons reuze goed uitkwam. We gingen naar een Roompotpark, Weerterbergen en hebben daar genoten van het 'niets moet-alles mag'. Nou ja...
We sliepen wat langer, wij als ouders tenminste en werden heerlijk gewekt door onze hardhandige Rob die dan eens lekker kwam stoeien knuffelen. De oe's en de au's waren niet van de lucht en met een handige smoes kregen we hem dan meestal wel van ons af. Maar wakker waren we!! Verder gingen we vooral zwemmen. Welgeteld totaal vijftien uren! Waarvan Rob er minstens tien onder water doorbracht. Dat was aan zijn ogen te zien, donderdag. Gelukkig konden we ook nog andere activiteiten doen, maar eigenlijk hebben we daar geen gebruik van gemaakt. Papa heeft met de drie kinderen gebowld, terwijl ik met Rob (voor wie het te druk en te donker was in de bowlingzaal) heen en weer liep over het park. Hij wilde even zijn geld gaan halen om een ijsje te kopen. Slim, de rest was er niet, dus niemand zag het. Maar... het waren tien minuten heen en tien minuten terug lopen. Nou ja, liepen we dat ijsje er gelijk weer af. We ja, want mama deed natuurlijk ook mee met ijs eten. Van haar eigen geld.
En het was prachtig weer. Dus met z'n allen op de waterfiets. Water zat daar en liefhebbers om te trappen ook genoeg. Ik gebruikte die overbelaste knieen om maar niet te hoeven trappen...:-)
En ja, dan, een week na de optocht, volgde de aftocht. Met plezier gingen we weer naar huis. Deze week vol wandelen en zwemmen had voor ons idee drie weken in zich. Dus: vakantie gelukt! Nu naar huis.
Voor Rob was het duidelijk: eindelijk weer computeren. Voor mama ook!