Afscheid van Boddaert

Voor de juffen, echt verdiend!

Vandaag is het de grote dag!
Rob wilde er nog niet aan denken gisterenavond, maar zelf was ik al druk met de voorbereidingen.
Afscheid nemen, dat is niet fijn.
Na een intensief jaar opeens je juffen en de kinderen niet meer zien.
Niet meer op ze leunen en steunen, niets meer aan ze vragen, niet meer met de andere kinderen spelen.
Nee, hij vindt het maar niets.
Daarbij komt: al die vrije tijd thuis. Wat moet hij daar mee? Wat kan hij thuis doen? (*Dùhù...*)
Ondanks dat hij veel heeft geleerd op Boddaert, is het moeilijk het geleerde mee te nemen naar thuis.
Generaliseren is niet de sterkste kant van een gemiddelde autist. Laat staan van Rob!
Gelukkig heeft hij zelf een oplossing bedacht. Want dat is wel een sterke kant van hem, van de gemiddelde autist: oplossingen bedenken, tenminste...hier wel, ook al is het niet altijd een oplossing waar ik in mee kan gaan... Maar deze oplossing van Rob vind ik wel prima:
Zet maar vast in de agenda's, juffen!
Woensdag 7 maart komt Rob op visite bij Boddaert. Voor de hele middag.
Noem het meedraaien, prima, is inderdaad precies hetzelfde. Maar wat maakt dat uit? Hij gaat op visite. Lekker toch! En, dan is het ook niet zo defintief vandaag:
Gelukkig, toch geen afscheid voor altijd!!

Cadeautje voor op de groep

Het is een beetje maf. Volgens mij lig ik er uit bij Blogger. Niet zo aardig van ze. Maar ik kan jullie reacties niet meer gewoon lezen. Ik moet daarvoor naar het dashbord. En ik krijg jullie blogs er niet op. Jammer, want ik mis het meelezen wel. Ben benieuwd wat jullie te schrijven hebben, hoe het met jullie is. In het bijzonder met sofazitters enzo...
Maar zo meteen ga ik nog eens een poging wagen. Ik laat me niet zomaar uit blogland verslaan!

En daarna ga ik de traktatie maken voor het afscheid: een spiesje met poffertjes en manderijntjes. Lekker, makkelijk en gezond. En dan richting Boddaert. Voor het echte afscheid. Want voor mij geldt het wel: voor altijd. Ik mag vast niet eens een keertje op visite komen. Slim idee toch wel he, van zoonlief. Ik kan het allicht eens vragen. Nee heb ik, maar..ja is altijd nog te krijgen!