maandag 16 januari 2012

Naar de gehandicaptendienst

-Kom Rob, we gaan!
Niet nodig, dit appèl. Rob staat al helemaal klaar.
We gaan naar de aangepaste dienst, in de volksmond 'gehandicaptendienst' genoemd.
Wij spreken, net als de organisatie van 'aangepaste dienst', omdat we dat beter bij Rob vinden passen.
Terwijl we de straat uitfietsen, groet ik de gemeenteleden van onze eigen gemeente. Zij komen uit de kerk en gaan richting huis. Wij niet.
Ik ben een beetje bibberig. Ik naar de gehandicaptendienst. Ik! Met mij eigen kind! Een hoge drempel ga ik over. Brrr.
Gelukkig is Rob de vorige keer al geweest. De frequentie is eens per maand en toen is hij met  de boerderij geweest. Hij vindt het erg fijn. Dus dat moet ik voor ogen houden en nu vooral niet aan mezelf denken!

Als we binnenkomen is de kerk zo goed als vol. We schuiven een bank in. Aan de zijkant van de kerk, zodat Rob de trompet kan zien. Niet omdat hij die mooi vindt. Integendeel! Juist omdat hij die te hárd vindt. Nu kan hij zíen wanneer het geluid komt en is het beter te behappen voor hem.
Het grootste nadeel voor een kind met autisme is al de prikkels die hier in de kerk zijn. Want iedereen maakt geluidjes, niet een keer is het muisstil. En waar gehandicapten juist van veel muziek houden, is het voor Rob not done. Pas nu, sinds een paar maanden kan hij het handelen. En wil hij dus mee naar deze en bijzondere diensten, daar blogte ik al eerder eens over.

Al zingend en rondkijkend ben ik verbaasd. Wat doen al die mensen hier? Tuurlijk. Dit is een dienst voor een speciale doelgroep. Maar waarom zie ik dan zoveel gezinnen zitten? Gezinnen waar, zo te zien, niets mee aan de hand is? Nu moet ik natuurlijk uit gaan kijken, want bij onze Rob is ook niets te zien. Maar zeker weten dat de mensen na een uur achter hem te hebben gezeten, wel wat aan hem hebben gemerkt. Dat hij mijn haren aait en er ook zeker een stuk of vijf uitttrekt, (*AU!!!*) hoort volgens mij niet binnenn een normale kerkgewoonte. Maar als ik zo eens oplet op de mensen rondom mij, we zingen veel  dus dat kan goed..., dan vraag ik me wel terecht af wat anderen hier doen. En de gezinnen die ik ken, uit mijn eigen gemeente bijvoorbeeld, waarvan ik weet dat de kids intelligent en sociaal zijn, wat doen ze hier???
Ik begrijp er niets van. Ik zit hier. Met pijn in mijn hart, echt waar. Het is niet fijn als je kind naar iets moet wat aangepast is. Het is helemaal niet fijn als de ene helft van het gezin naar de 'gewone dienst' gaat, en ik met Rob naar de aangepaste. Het is een stapje terug in mijn verlangen dat het wel zou gaan. En die hoop geef ik nog steeds niet op. Dat het eens wel zal gaan. Dat we op een keer met elkaar als compleet gezin in de kerk zitten. Maar nu zit ik hier. Met pijn in mijn hart. En om mij heen zitten mensen te genieten van de mensen met beperking. Er wordt zelfs hardop gelachen als een gehandicapte doorzingt, terwijl we al klaar zijn. Au! Wat doen jullie hier?Wees blij en dankbaar dat je hier niet hoeft te komen! Wees blij en dankbaar dat je kinderen wel goed mee kunnen! Ga alsjeblieft snel terug naar je eigen gemeente! Waar  je hoort en verwacht wordt!
Wat een onchristelijke gedachten vullen mijn hart. Iedereen is hier toch welkom? Ja! Maar weet je? Volgens mij zijn er hier een heel aantal die komen voor de gezelligheid en het uitslapen, die komen omdat in deze dienst ten minste wat te zien en te beleven is. Die komen voor zichzelf. En volgens mij schiet dat nu net het doel voorbij!
Maar misschien ben ik ook wel wat te overgevoelig!
Gelukkig, de volgende keer gaat Rob weer met de boerderij! Zit ik op mijn eigen plek, in mijn eigen gemeente, met het bijna complete gezin. En weet ik dat hij 'aangepast' gelukkig is!

6 opmerkingen:

  1. http://youtu.be/hS9yvRut6PQ
    Met dat ik je blog lees hoor ik dit lied ,
    ik vond het wel erg mooi dus stuur het je door..

    BeantwoordenVerwijderen
  2. wat een verhaal joh, wat fijn dat je naar zo,n dienst kon gaan met hem, en was het ook een mooie dienst??of heb je er niet van kunnen genieten?

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik snap wat je bedoeld... Het gaat er niet om dat je naar een aangepaste dienst bent met Rob (wat je overigens wel jammer vind en je een drempel voelt), maar wat doen de "normale" gezinnen daar in de aangepaste dienst. Die horen omdat ze "normaal" zijn naar een "normale" dienst te gaan, zoals jij daar zelf ook heel graag zou willen zijn met je complete gezin.

    Je ben doordat je daar naar toe bent gegaan met Rob, over een grens heen gegaan... een grens die je liever niet over was gegaan... Dus je voelt het als een soort "verraad" (kon even geen ander woord vinden) dat die "normale" gezinnen zonder nadenken blabliebla daar naar toegaan.

    Wel goed dat hij het probleem met die schetterende trompet nu in de hand heeft door dat ding in de smiezen te houden. Zodat hij zich kan voorbereiden op dat geluid. Heel goed hoor!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hoi Aline, wat mij gelijk te binnen schoot toen ik dit las is dat voor veel kinderen de gewone dienst ook niet alles is en zo'n aangepaste dienst voor hen ook "binnen" komt. Maar met je pijn kan ik wel mee voelen. Petje af voor het overschrijden van deze drempel en nu je ziet dat Rob het fijn vindt ga je vast vaker.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hoi Aline, ik neem aan dat het over ons gezin gaat. Jammer dat je het niet rechtstreeks tegen ons zegt maar ik het via een vriendin moet horen. Voor onze twee jongsten kinderen is een gewone dienst te lang. Aangezien er in onze kerk geen kinderkerk is en we graag met het hele gezin naar de kerk willen, bezoeken we die "aangepaste" diensten. En het tijdstip van de dienst bepalen wij niet. Wij zijn dankbaar dat onze kinderen "intelligent en sociaal" zijn en komen niet om gehandicapten uit te lachen. Het gaat puur om de invulling van de dienst en zeker de preek is meer op het niveau van de kinderen. En met een neefje met het downsyndroom lijkt het mij goed om de kinderen te laten zien dat er meer mensen zijn met een beperking.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hallo;
    via-via-via kom ik op deze blog terecht. Ik vind het knap dat je jezelf zo bloot durft te geven en kwetsbaar op te stellen. Ik wilde toch even reageren op de column over de aangepaste dienst. Wij gaan ook graag met ons gezin naar deze diensten toe. Velen waarderen dat ook; als vorm van meeleven. Ik denk dat het je eigen pijn en bezeerdheid is waardoor je denkt dat mensen het doen om vermaak, uit te slapen of wat dan ook. Probeer anderen niet te snel te veroordelen zonder dat je ze gesproken hebt! (en voor je je afvraagt wat ik er van weet....helaas heel veel..ik kan me redelijk in je gevoelens verplaatsen! maar vraag je altijd af of je gedachten/gevoelens reeël zijn!)
    Hart.groet.
    C.B.

    BeantwoordenVerwijderen

Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!

Pagina's